Ταχυκαρδία, ζαλάδα, τάση για λιποθυμία, δύσπνοια, γόνατα που λυγίζουν, στομάχι που δυσφορεί, ρίγη, αίσθημα ζέστης… Θεέ μου, τι έπαθα; Μήπως παθαίνω έμφραγμα; Θα πεθάνω εδώ και τώρα; Μήπως τρελαίνομαι; Ποιος θα με βοηθήσει;…
«Δουλεύοντας με ανθρώπους που ζητούν στήριξη σε κρίσιμες στιγμές της ζωής τους έχω το προνόμιο να τους ακούω να μου μιλούν για τις δικές τους, πολύ προσωπικές αλήθειες. Κοινός παρονομαστής στη στιγμή της δυσκολίας είναι η πεποίθηση ότι τελικά «Τα πράγματα δεν μπορούν ν” αλλάξουν», «Δε γίνεται τίποτα», «Δεν μπορώ», «Δεν υπάρχει διέξοδος»…
Ζούμε μέρες γεμάτες ένταση, δυσκολίες, εμπόδια και σκοτάδια. Μοιάζει να περπατάμε σε θολό τοπίο, όπου δεν φαίνεται ορίζοντας, μόνο λίγα μέτρα από το μονοπάτι που βαδίζουμε, ενώ από παντού ακούγονται ανάκατες φωνές: “Θα καταστραφούμε”, “θ’ αντέξουμε”, “φταίμε”, “όχι, δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι”, “δεν υπάρχει διέξοδος”, “δεν υπάρχει επιλογή”, και άλλα, τρομολαγνικά…
Οι δυσκολίες στις σχέσεις των ζευγαριών και η αύξηση των διαζυγίων αποτελούν πλέον ένα εμβληματικό σημείο των καιρών. Τι γίνεται με τον, άλλοτε σχεδόν ακλόνητο, θεσμό του γάμου; Γιατί δεν μένουμε πλέον «για πάντα μαζί» με τον άνθρωπο που επιλέξαμε να μοιραστούμε τη ζωή μας; Τι είναι αυτό που κάνει το θεσμό αυτό τόσο εύθραυστο πια;…
Το πρόβλημα της ενδοοικογενειακής βίας και της γυναικείας κακοποίησης έχει αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια, αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι προέκυψε τα τελευταία χρόνια. Από τις αρχές της δεκαετίας του 70 άρχισε μια έντονη αμφισβήτηση σχετικά με το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας…
Πολλά παιδιά περνούν το κατώφλι του ειδικού ψυχικής υγείας κυρίως λόγω των μαθησιακών δυσκολιών που αντιμετωπίζουν. Αξιολογούνται και ακολουθούν θεραπευτικές μεθόδους για όσο χρονικό διάστημα κριθεί απαραίτητο, προκειμένου να λύσουν αυτό το πρόβλημα. Ωστόσο, Ελάχιστη σχέση έχουν οι μαθησιακές δυσκολίες των περισσότερων παιδιών με τη νοητική τους επάρκεια…
