Γιατί επιλέγουμε τους συντρόφους που επιλέγουμε;

Γιατί επιλέγουμε τους συντρόφους που επιλέγουμε;

Ένα ερώτημα που απασχολεί τους πάντες, καθώς το θέμα των συντροφικών σχέσεων είναι από τα πιο σημαντικά στη ζωή μας.

Οι άνθρωποι είμαστε πλάσματα συντροφικά, και μια καλή συντροφική σχέση, αποτελεί κύριο παράγοντα ψυχικής αλλά και σωματικής ευεξίας. Παρ’ όλα αυτά όμως, η συντροφική σχέση είναι ένα από τα θέματα που φαίνονται να προβληματίζουν, ή ακόμα και να βασανίζουν τους περισσότερους από εμάς, είτε είμαστε σε σχέση είτε αναζητούμε ένα νέο σύντροφο.

Σχέσεις που δεν μπορούν να κυλήσουν αρμονικά, παρ’ όλο που ξεκίνησαν με αγάπη και καλές προϋποθέσεις, σχέσεις κακοποιητικές και δυσλειτουργικές, τις οποίες όμως  δεν μπορούμε να  τελειώσουμε, συνεχείς “λάθος” επιλογές ανθρώπων, απογοήτευση και αίσθηση “καταδίκης”, που τελικά μας κάνουν να παραιτούμαστε και να διαλέγουμε είτε τη μοναξιά, είτε την παραμονή στο τοξικό περιβάλλον μιας κακής συντροφικής σχέσης.

Πολλά  έχουν ειπωθεί για τον τρόπο επιλογής συντρόφου, καθώς το ιδανικό ταίρι, με το οποίο θα μοιραστούμε μια σχέση αγάπης φροντίδας και αφοσίωσης για πάντα, είναι το θέμα τραγουδιών μύθων, ιστοριών, έργων τέχνης, αλλά και το όνειρο κάθε ζευγαριού που αποφασίζει να δεσμευτεί με το “άλλο του μισό”.

Πολλές φορές και δυστυχώς τις περισσότερες φορές, το όνειρο ξεθωριάζει και σβήνει, αφήνοντας το ζευγάρι σε μια σχέση άχρωμη και τελματωμένη, ή ακόμα χειρότερα, το όνειρο εξελίσσεται  σε εφιάλτη, πολύ σύντομα αφ’ ότου το ζευγάρι συγκατοικήσει. Δυστυχώς πάρα πολλές φορές, οι άνθρωποι βλέπουν τη σπίθα να σβήνει, να χάνεται μέσα σ’ έναν κυκεώνα από καθημερινές υποχρεώσεις, παράπονα, απαιτητικά ωράρια, κούραση κι εγκατάλειψη του εαυτού, μέσα σε μια ρουτινιασμένη ροή καθημερινότητας. Τα ζευγάρια καταλήγουν πολλές φορές να γίνονται απλοί συγκάτοικοι, ή συνεργάτες, χάνοντας το βασικό στοιχείο που τους έφερε κοντά, την έλξη του ενός για τον άλλο, το θαυμασμό και την ερωτική διάθεση, γιατί ο άλλος δεν είναι πια ο ελκυστικός συναρπαστικός και τρυφερός άνθρωπος που ερωτεύτηκαν. Άλλοι πάλι, βρίσκονται στην εξαιρετικά δυσάρεστη θέση, να διαπιστώνουν πως ο άνθρωπος που μαζί του ονειρεύτηκαν να ζήσουν το υπόλοιπο της ζωής τους, έχει μεταμορφωθεί σ’ έναν ανώριμο και δύσκολο σύντροφο που παραμελεί, καταπιέζει ή και κακοποιεί.

Τι είναι όμως αυτό που προσδιορίζει το ποιον επιλέγουμε και το γιατί;

Είναι η μητέρα ή ο πατέρας μας και η σχέση που είχαμε μαζί τους που θέλουμε ν’ αναβιώσουμε και να επιλύσουμε με τον/την σύντροφό μας;  Είναι οι ανεκπλήρωτες από τους γονείς μας συναισθηματικές μας ανάγκες; Είναι  ο δικός μας χαρακτήρας και τα κριτήριά μας που μας οδηγούν στην επιλογή?  Και τι συμβαίνει όταν διαπιστώνουμε πως επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη στις σχέσεις μας κι επιλέγουμε ξανά και ξανά λάθος ανθρώπους;

Η Αμερικανίδα ψυχολόγος Anne Teachworth, μετά από εκατοντάδες συνεδρίες με πληγωμένους από τις σχέσεις τους πελάτες, και μετά από εκατοντάδες ώρες συμβουλευτικής ζευγαριών, συνέλαβε και οργάνωσε το Ψυχογενετικό Μοντέλο για την επιλογή συντρόφου.

Το Ψυχογενετικό Μοντέλο υποστηρίζει, πως η επιλογή του συντρόφου μας υπαγορεύεται από το είδος της σχέσης που είχαν οι γονείς μας. Η σχέση των γονέων μας μεταξύ τους, και ο τρόπος που τη ζούσαμε από την ώρα που γεννηθήκαμε μέχρι και τα 10-12 χρόνια μας, είναι αυτό που μας “προγραμματίζει” ως προς το τι είδους προσωπικότητα θα διαλέξουμε για σύντροφο και τι είδους σχέση θα έχουμε ως  ζευγάρι. Το μοντέλο της σχέσης των γονέων μας, εντυπώνεται στο υποσυνείδητό μας από τα πολύ πρώιμα χρόνια της ζωής μας, και λειτουργεί υποσυνείδητα, πέρα από τον έλεγχο του συνειδητού μας κομματιού, και ως εκ τούτου, εν αγνοία μας. Είναι σαν να “προγραμματιζόμαστε” από πολύ νωρίς για ν’ αναζητούμε, όχι τον ιδανικό σύντροφο, με τα κλασσικά κριτήρια που βάζει η λογική κι οι συνειδητές επιθυμίες μας, αλλά για ν’ αναζητήσουμε το ιδανικό ταίρι, δηλαδή το άτομο εκείνο που, σαν κομμάτι του παζλ, θα ταιριάξει μαζί μας ώστε ν’ αναβιώσουμε μαζί τη σχέση της μαμάς και του μπαμπά.

Αν και σήμερα η  εποχή όπου οι γονείς κανόνιζαν τους γάμους των παιδιών τους είναι μακρινό παρελθόν, στην ουσία, πάλι οι γονείς μας διαλέγουν τους συντρόφους μας, και μάλιστα χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε καθόλου.

Αν είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε “παρακολουθώντας” ένα ζευγάρι με αρμονική και  τρυφερή σχέση, έχουμε και πάρα πολλές πιθανότητες να επιλέξουμε κι εμείς έναν ταιριαστό στο μοντέλο μας σύντροφο, και να ζήσουμε μια αρμονική και υγιή σχέση μαζί του. Αν μεγαλώσαμε μέσα σε πεδίο μάχης, ή σε περιβάλλον τρόμου, αποξένωσης και αυταρχισμού, έχουμε πάρα πολλές πιθανότητες  να “πάρουμε μαζί μας” αυτό από το οποίο θέλουμε να ξεφύγουμε, και να το αναπαράγουμε σε κάθε “λάθος” σχέση που θα φτιάχνουμε. Νομίζουμε πως το πρόβλημα είναι ο “λάθος” άνθρωπος που διαλέγουμε και η ανεξήγητη έλξη που ασκούμε σε ακατάλληλους για εμάς συντρόφους. Το αληθινό πρόβλημα όμως είναι πως χρειαζόμαστε έναν συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου για να ταιριάξει το ζευγάρι που κουβαλάμε ασυνείδητα μέσα μας.  Μέχρι να το συνειδητοποιήσουμε αυτό, το πιο πιθανό είναι να ζούμε την ιστορία των γονέων μας σαν επαναλαμβανόμενη και δυσάρεστη φάρσα, ή ακόμα και σαν καταδίκη.

Είμαστε όντως καταδικασμένοι να λειτουργούμε μ’ αυτό το συγκεκριμένο τρόπο; Όχι!

Τα καλά νέα είναι πως υπάρχει τρόπος να δούμε, να ξεκαθαρίσουμε και να “απεγκαταστήσουμε” το ζευγάρι των γονέων μας  από μέσα μας. Μπορούμε, αν θέλουμε, ν’ αλλάξουμε  το μοντέλο των σχέσεών μας. Μπορούμε ν’ απελευθερωθούμε από τη δυσάρεστη κληρονομιά που μας άφησαν οι γονείς μας, και να βιώσουμε διαφορετικά, με υγεία κι ευχαρίστηση την υπάρχουσα συντροφική μας σχέση, ή ν’ αναζητήσουμε το σύντροφο που είναι κατάλληλος για εμάς.

Έναν/μια σύντροφο  που θα είναι ένα αρμονικό ταίρι κι όχι ένα συστατικό ανακατασκευής της σχέσης των γονέων μας.

Μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας το σενάριο της σχέσης των γονέων μας και να γράψουμε ένα νέο σενάριο, μια νέα ιστορία για τη δική μας σχέση. Μια ιστορία όπου, επιτέλους, “αυτοί θα ζουν καλά”!!!!