Όταν ο φόβος μας επιτίθεται…

Ταχυκαρδία, ζαλάδα, τάση για λιποθυμία, δύσπνοια, γόνατα που λυγίζουν, στομάχι που δυσφορεί, ρίγη, αίσθημα ζέστης….

Θεέ μου, τι έπαθα; Μήπως παθαίνω έμφραγμα; Θα πεθάνω εδώ και τώρα; Μήπως τρελαίνομαι; Ποιος θα με βοηθήσει;

Φρικτή εμπειρία όντως…κι όμως, καθόλου ‘θανατηφόρο” το περιστατικό.

Όχι, δεν είναι έμφραγμα, δεν πεθαίνει κανείς εκείνη την ώρα, ούτε τρελαίνεται. Φοβάται όμως. Φοβάται πολύ!

Δεν πρόκειται για κάποια αρρώστια που αφορά το αναπνευστικό, την καρδιά, τον εγκέφαλο.

Εκείνο που νοσεί στ’ αλήθεια, είναι το συναίσθημά μας, η ψυχή μας, που φοβάται. Έχει παραλύσει από την ανησυχία και την αγωνία και το φόβο, μόνο που μια και δεν έχει άλλο τρόπο να μας ειδοποιήσει για να κάνουμε κάτι, δίνει σήμα στο σώμα μας κι εκείνο πλέον επιστρατεύει ότι έχει διαθέσιμο.

Οι περισσότεροι από εκείνους που έχουν την εμπειρία μιας κρίσης πανικού, ειδικά την πρώτη φορά, τρομοκρατούνται.
Υποθέτουν, λόγω της φύσης των συμπτωμάτων, πως κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει με την υγεία τους, κι αρχίζουν τις επισκέψεις σε γιατρούς και νοσοκομεία, περιμένοντας ν’ ανακαλύψουν τι είναι αυτό που απειλεί την υγεία τους, μέχρι που οι γιατροί όλων των ειδικοτήτων “σηκώνουν τα χέρια ψηλά” και τους ενημερώνουν (προς μεγάλη ανακούφιση όλων) πως “είναι απόλυτα υγιείς, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα υγείας, είναι ψυχολογικό….Άγχος!”

Η πρώτη κρίση συνοδεύεται από τουλάχιστον ένα μήνα επίσης επίμονου άγχους, μήπως και το επεισόδιο επαναληφθεί.
Οι “προσβολές πανικού” ή “κρίσεις πανικού”, όπως είναι ευρύτερα γνωστές, εμφανίζονται ξαφνικά, κορυφώνονται σε λίγα λεπτά και διαρκούν από περίπου 5′ έως 30′, με τη συχνότητα και τη βαρύτητα των προσβολών να ποικίλει.
Χαρακτηριστικό τους είναι δε, πως “μιμούνται” οργανικές με αποτέλεσμα τον “ιατρικό μαραθώνιο”  που ακολουθεί.
Παρ’ όλα αυτά πρόκειται για μια συχνή αγχώδη διαταραχή, η οποία εμφανίζεται από την όψιμη εφηβεία μέχρι και τις ηλικίες μετά τα 45.

Το άγχος μπορεί να οφείλεται σε ενδοψυχική σύγκρουση, αλλά και σε πραγματικές συνθήκες που απειλούν την ασφάλεια του ατόμου.

Μπορεί επίσης μια κρίση πανικού να εμφανιστεί μετά από ένα τραυματικό γεγονός, αρκετό καιρό αφού αυτό έχει συμβεί, κι έτσι να μην μπορεί κανείς να συνδέσει ευθέως το γεγονός με την εμφάνιση της κρίσης.

Η ένταση του άγχους και ο μεγάλος βαθμός  δυσφορίας που ζουν όσοι έχουν εμφανίσει κρίσεις πανικού, εγκαθιστά έναν ακόμα μεγαλύτερο φόβο για την επόμενη κρίση που τυχόν θα εμφανιστεί. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα άτομα αυτά να χάνουν βαθμιαία τη δυνατότητα για μια φυσιολογική καθημερινότητα, να μην μπορούν να είναι συνεπή στις καθημερινές υποχρεώσεις τους και πολλές φορές να αποσύρονται από τις εργασιακές και κοινωνικές τους δραστηριότητες.
Οι σημερινές συνθήκες καθημερινής τρομοκρατίας, φόβου, ανασφάλειας, ματαίωσης και αισθήματος εγκλωβισμού, προκαλούν σε όλο και περισσότερους ανθρώπους τέτοιου είδους κρίσεις.

Η αντιμετώπισή τους μέσα από μια υποστηρικτική-συμβουλευτική διαδικασία είναι αρκετά άμεση και αποτελεσματική, με ευχάριστη “παρενέργεια” και την περαιτέρω αποκωδικοποίηση του συμπτώματος και  την ανάδυση και άλλων, ως τώρα αφανών αιτημάτων, που τώρα πια μπορούν και αυτά να ικανοποιηθούν αποτελεσματικά!

Με τον κατάλληλο χειρισμό, μπορεί κανείς ν’ αντιμετωπίσει και την ίδια την κρίση όταν αυτή συμβαίνει, αλλά, κυρίως ν’ απελευθερωθεί από τον ίδιο το φόβο της επόμενης “επίθεσης” και την καθήλωση που αυτή επιφέρει.

Μην πανικοβάλλεστε λοιπόν, απλά ψάξτε να δείτε τι είναι αυτό που σας λέει το σύμπτωμα!