Έχουμε ακούσει, πει γράψει, τραγουδήσει, συζητήσει πάρα πολλά για τις συντροφικές σχέσεις.
Σχέσεις που τις ονειρευόμαστε, που τις υποδεχόμαστε με χαρά προσδοκίες και όνειρα, κι όμως κάτι στο δρόμο χαλάει. “Δεν είναι αυτός/η που παρουσιάστηκε στην αρχή, δεν εκπλήρωσε τα όνειρά μας, χάσαμε τον εαυτό μας, δώσαμε πάρα πολλά….κάναμε τα πάντα για να τους ευχαριστήσουμε!!!!!!!!!”
Είμαι σίγουρη πως έχουμε πει και έχουμε ακούσει πολλές φορές αυτές τις φράσεις.
Παρά το γεγονός πως γύρω μας υπάρχει παρούσα η πραγματικότητα, εμείς επιμένουμε να έχουμε εξωπραγματικές προσδοκίες από τις σχέσεις μας. Είτε με το να περιμένουμε από τον άλλον να είναι αυτό που εμείς έχουμε στο μυαλό μας, (και μάλιστα, χωρίς καν να τον ενημερώσουμε), είτε, με το να προσαρμοζόμαστε, με ταλέντο χαμαιλέοντα και ευελιξία λάστιχου, στις επιθυμίες, τα γούστα και τις προσδοκίες του συντρόφου μας, προσπαθώντας έτσι, να γίνουμε εμείς το ταίρι των ονείρων του. Το περίφημο “ότι πεις εσύ αγάπη μου”, που σε πολλούς από εμάς προκαλεί χαμόγελο, ενώ μοιάζει να είναι το ιδανικό μέσα σε μια σχέση, όταν στην πραγματικότητα συμβαίνει, κάθε άλλο παρά ιδανική σχέση δείχνει. Πόσο καλά μπορούμε να είμαστε χωρίς τον πιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή μας? Τον εαυτό μας εννοώ. Πόσο μπορεί ν’ αντέξει κανείς την εκμηδένισή του, προκειμένου να ευχαριστεί, και μ’ αυτόν τον τρόπο, να κρατά κοντά του το ταίρι του? Είναι αυτό που φέρνει την ευτυχία?
Η απάντηση, στον πραγματικό κόσμο, είναι ένα ξεκάθαρο “όχι”!
Το πιο πιθανό είναι ο/η “θυσιαζόμενος/η” να συσσωρεύει μέρα με τη μέρα θυμό, που κάποια στιγμή κάνει αισθητή την παρουσία του ως γκρίνια, χειριστικότητα και επιθετικότητα ή ακόμα και κατάθλιψη. Ο/η δε “απαιτητικός/η” της σχέσης, απλά δεν σταματά ποτέ να απαιτεί. Έτσι ρίχνει νερό σ’ ένα πιθάρι δίχως πάτο, μια και η υπερβολική επιτρεπτικότητα της άλλης πλευράς, τρέφει στην ουσία την ανωριμότητα που κρύβεται κάτω από τις συνεχείς απαιτήσεις. Έξτρα μπόνους, έρχεται μετά κι άλλος θυμός, “γιατί δεν με ακούει κανείς”, “γιατί δεν είσαι πια αυτό που ήσουν”, και γιατί “δεν είσαι αυτό που νόμιζα ότι είσαι”? Και ο θυμός μεγαλώνει. Μεγαλώνει και από τα δυο μέρη πια, μια και ο ένας αδικείται και θυσιάζεται, ενώ ο άλλος θυμώνει και με την παθητικότητα του /της συντρόφου, που δείχνει να έχει πραγματικά “εξαφανιστεί” και να μην “υπάρχει”. Έτσι, χωρίς καν να το καταλαβει κανείς, μπαίνουν και οι δυο σ’ ένα παράλογο παιχνίδι προκλήσεων και ελέγχου, όπου κανείς δεν διασκεδάζει, αντίθετα, έρχονται στην επιφάνεια πικρίες, απωθημένα, τραύματα από παλαιότερες σχέσεις, αλλά και προσωπικά θέματα αυτοεκτίμησης και τρόπου επικοινωνίας με τους σημαντικούς άλλους. Η σχέση είναι απλά το πεδίο, όπου για πολλοστή φορά ερχόμαστε αντιμέτωποι με την εικόνα που έχουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο άλλος, είναι απλά ο καθρέπτης, που μας δείχνει, ξανά και ξανά, τη θέση που επιλέγουμε για τον εαυτό μας. Θέλουμε η εικόνα μας να είναι “διάφανη”? Θέλουμε η θέση μας να είναι “ανύπαρκτη”? Πως είναι δυνατόν να έχει κανείς σχέση μ’ έναν άνθρωπο “ανύπαρκτο”?
Πριν εμπλακούμε για άλλη μια φορά στο παιχνιδάκι “εξαφανίζομαι για να σε κρατήσω κοντά μου”, ας σκεφτούμε αν θέλουμε σχέση με σύντροφο ή με “αφεντικό”, κι ας ανοίξουμε τα μάτια μας για να δούμε τον εαυτό μας, αλλά και τον άλλον άνθρωπο, με τις πραγματικές του διαστάσεις και χαρακτηριστικά. Αλλιώς θα παίζουμε το παιχνίδι “σκιές που χορεύουν”.
Στον πραγματικό κόσμο, ζητούμενο είναι μια σχέση ισότιμη ανάμεσα σε πραγματικούς υπαρκτούς ανθρώπους.
Τα παραμύθια είναι μόνο για παιδιά!
Το άρθρο έχει δημοσιευθεί και στο περιοδικό ΓΑΜΟΣ
http://www.gamos.gr/article/386/agpi-moy-syrriknosa-ton-eafto-moy-pos-i-ypochoritikotita-dialyei-ti